Ε υ χ έ ς

                              

Ο καθένας μας στο πολυδύσκολο 2015 ας επιλέξει στην καθημερινότητά του ενέργειες που θα επιφέρουν τη μεγαλύτερη κοινωνική ωφέλεια. Τότε σίγουρα θα ωφεληθεί και αυτός μακροπρόθεσμα. Τότε σίγουρα η ελπίδα θα νικήσει το φόβο. Τότε θα δώσουμε αξία στο κοινωνικό σύστημα, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Άλλωστε οι ιδέες μοιάζουν με τα καρφιά. Όσο περισσότερο τα χτυπάς, τόσο βαθύτερα μπήγονται!  Έτσι θα μπορέσει ο καθένας μας να είναι χρήσιμος στην οικογένειά του, στον τόπο του και στην πατρίδα μας.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή χρονιά

με (20.10 + 1).10 + 5 = 2015  Ευχές.

Υγεία και πρόοδος σε όλους τους καλούς ανθρώπους.

 

Θόδωρος   Σταυριανόπουλος

MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός

Διευθυντής 2^ου Λυκείου Καλαμάτας

Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, η ανοριακή κοινωνία του λαϊκισμού και ο ψόφιος γάιδαρος των αγορών.

                       

Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, η ανοριακή κοινωνία του λαϊκισμού και ο ψόφιος γάιδαρος των αγορών.

ο Πρόεδρος…

Βρισκόμαστε προ των πυλών της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη χώρα μας συνηθίζεται  να εκλέγεται Πρόεδρος έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, συνηθίζεται να εκλέγεται Πρόεδρος, είτε πρώην Υπουργός, είτε  αρχηγός μικρού «αποτυχημένου» κόμματος και ποτέ γυναίκα. Εμείς οι  πολίτες κάθε φορά διαπιστώνουμε  ότι ο Πρόεδρος  έχει διακοσμητικό ρόλο και οι δαπάνες για την προεδρία της δημοκρατίας να επιβαρύνουν δυσανάλογα τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό. Σπάνιες και ασήμαντες ήταν οι παρεμβάσεις των Προέδρων της Δημοκρατίας σε όσα συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας που βυθιζόταν στην οικονομική κρίση, καθώς και στο ανύπαρκτο κράτος που υπήρχε.

Ο Πρόεδρος μας Δημοκρατίας συνηθίζεται στη χώρα μας να διάγει βίο πολυτελείας, με έναν αξιοπρόσεχτο προϋπολογισμό που θα τον ζήλευαν αρκετοί Πρόεδροι άλλων κρατών. Η Προεδρία της Δημοκρατίας για την προστασία του Προέδρου διαθέτει έναν υπερβολικό αριθμό αστυνομικών, όταν γειτονιές της Αθήνας με αυξημένη εγκληματικότητα και τεράστια προβλήματα κάνουν μαύρα μάτια για να δουν αστυνομικό. Εδώ τίθεται το ερώτημα από ποιον κινδυνεύει ο Πρόεδρος;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ

Μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου στη θέση του Διευθυντή του 2ου Γενικού Λυκείου Καλαμάτας έχω δεχθεί τηλεφωνήματα από αποφοίτους του 2^ου Γενικού Λυκείου Καλαμάτας ή 2^ου Γυμνασίου (εξαταξίου) Αρρένων Καλαμάτας προκειμένου να αναλάβω πρωτοβουλία ίδρυσης «Συλλόγου Αποφοίτων» του 2ου Γενικού Λυκείου ή 2^ου Γυμνασίου (εξαταξίου) Αρρένων.

Ανταποκρινόμενος σε αυτήν την επιθυμία-πρόταση έχω αναλάβει πρωτοβουλία είτε στέλνοντας επιστολές είτε  επικοινωνώντας με πολλούς αποφοίτους και έχω μαζέψει αρκετές υπογραφές μέχρι σήμερα.

Δεν σας κρύβω ότι σε αυτό συνετέλεσε και το ότι και εγώ τυγχάνει να είμαι απόφοιτος του 2ου Γυμνασίου την σχολική χρονιά 1975-76.

Σίγουρα οι απόφοιτοι θα είναι πάρα …πολλοί, πολλές εκατοντάδες ή και χιλιάδες. Με την παρούσα ανακοίνωση - κάλεσμα απευθύνομαι σε όλες και όλους τους απόφοιτους  προκειμένου να οδηγήσουμε την ίδρυση του Συλλόγου στο Πρωτοδικείο.

Μετά από αυτό η προσωρινή διοικούσα επιτροπή που θα έχει ορισθεί θα προχωρήσει στην ανάδειξη του επίσημου Διοικητικού Συμβουλίου μετά από ένα πλατύ κάλεσμα αποφοίτων και μια εκδήλωση που θα πραγματοποιήσει.

Τηλ. Επικοινωνίας: 27210-29733 (8.00 π.μ.- 14.00μ.μ.)  & 6977020327

Καλαμάτα 6-12-2014

Ο Διευθυντής του 2^ου Λυκείου

Θόδωρος Σταυριανόπουλος

TA ΠΑΛΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

TA ΠΑΛΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

1. ΑΒΙΑ = ΠΑΛΗΟΧΩΡΑ (1926)

2.ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ = ΤΑΚΑΙΪΚΑ (1956)

3.ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ = ΑΡΑΝΤΟΥΡΟ (1956)

4.ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΝΗΣ=ΧΡΗΣΤΕΪΚΑ

5.ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ = ΜΟΥΣΟΥΛΗ (1930)

6.ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΣΕΛΙΝΙΤΣΑ ΜΑΝΗΣ

7.ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΚΟΛΙΟΤΣΙ (1957)

8. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΚΡΙΤΣΙ (1956)

9.ΑΓ.ΝΙΚΩΝΑΣ = ΠΟΛΙΑΝΑ

10.ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ = ΜΠΑΛΙ (1956)

11.ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΛΑΜΩΝ = ΓΟΥΡΝΙΤΣΑ (1956)

12.ΑΓΙΑ ΣΩΤΗΡΑ=ΠΕΤΑ

13.ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ = ΑΪΣΕΡΙ (1927)

14. ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ = ΑΝΩ ΛΕΝΤΕΚΑΔΑ (1956)

15.ΑΓΝΑΝΤΙΟ = ΔΡΑΓΚΑ & ΣΟΥΜΠΑΛΙ (1927)

16. ΑΓΡΙΛΙΑ = ΑΪΔΙΝΙ (1927)

17.ΑΓΡΙΛΟΣ=ΑΓΡΙΛΗ

18.ΑΔΡΙΑΝΗ = ΡΕΜΟΥΣΤΑΦΑ (1927)

19.ΑΕΤΟΦΩΛΙΑ = ΣΑΜΠΑΚΑΛΦΑ (1927)

Πολυτεχνείο… 41 χρόνια μετά.

Πολυτεχνείο… 41 χρόνια μετά.

Σαράντα ένα  χρόνια μας χωρίζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη δικτατορία της 21^ης Απριλίου και τη χούντα των συνταγματαρχών.

Ήταν τότε μια από τις πιο μελανές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Ο ελληνικός λαός στερούνταν τα πιο βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και οι εργαζόμενοι υπέφεραν από τη στυγνή  εκμετάλλευση των κερδοσκόπων. Τα ξερονήσια και οι φυλακές ήταν γεμάτες με πολιτικούς κρατούμενους και αγωνιστές.

Στην Ασφάλεια και στη Στρατιωτική Αστυνομία, τη διαβόητη  ΕΣΑ, τα βασανιστήρια των αγωνιστών της ελευθερίας ήταν καθημερινή ρουτίνα. Χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές αντιμετώπιζαν τις θηριωδίες του φασισμού στα χέρια απάνθρωπων βασανιστών και κάποιοι από αυτούς έμειναν για πάντα ανάπηροι ή άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Ο πιο μακρύς, ο πιο αυθεντικός διάλογος

Ο πιο μακρύς, ο πιο αυθεντικός διάλογος

Robert Havell Snr, Governor’s House, St. Helena


Και ο πιο ανεκτίμητος  θησαυρός!

Του Νίκου Τσούλια

      Βαστάει περίπου όσο η ζωή μας, η ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι ο πιο στοχαστικός και ο πιο πολυσύνθετος διάλογος. Είναι ο πιο άγνωστος διάλογος. Οι ερωτήσεις του πολλαπλασιάζονται σαν διαδοχικές πυρηνικές αντιδράσεις, οι απαντήσεις του ακόμα πιο πολύ.

      Δεν έχει καθόλου σταματημό. Όσο ανασαίνουμε τόσο διαρκεί. Ακόμα και όταν χάνουμε τη συνείδησή μας στους χρόνους του ύπνου, αυτός συνεχίζει με τα υλικά του υποσυνείδητου. Δεν μας τον μαθαίνει κανένας. Από τότε που συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας αντιλαμβανόμαστε ένα διαρκές μουρμουρητό της σκέψης μας, που διαρκώς πηγαίνει απ’ εδώ και απ’ εκεί. Γιατί η σκέψη μας δεν έχει καθόλου σταματημό; Ποιος μπορεί να εξηγήσει την αέναη περιπλάνησή της;

      Είναι ο πιο βαθυστόχαστος διάλογος που μπορεί να επινοηθεί στην κοινότητα των ανθρώπων. Αυτόν χρησιμοποιούν οι λογοτέχνες και οι συγγραφείς και δημιουργούν κόσμους μακρινούς και φαντασιακούς, κόσμους χωρίς γήινες δεσμεύσεις και χρονικούς περιορισμούς και μας ταξιδεύουν σε άλλα σύμπαντα και σε άλλους χωροχρόνους.

Η μνήμη τρέφει το παρόν.

                                                             

Η μνήμη τρέφει το παρόν.

Αν θέλουμε σωστή επανίδρυση του κράτους  θα πρέπει η κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας να γίνει πλέον συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος. Με πολύ πειστικό τρόπο φαίνεται ότι έχει παρέλθει οριστικά το σχήμα των μονοκομματικών κυβερνήσεων στη χώρα μας. Ο συνδικαλισμός αλλά κυρίως το κομματικό σύστημα, όπως είχε δομηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αποτελούσε ένα σύστημα κλειστών ακροατηρίων, με την ανάπτυξη των μηχανισμών ως βασικών εργαλείων και με μοναδικό σκοπό την  ανέλιξη των στελεχών τους. Αυτό δεν βοήθησε να συμβεί η επανίδρυση ούτε στο κράτος, αλλά ούτε και στην κοινωνία.

Κατά τη γνώμη μου η λύση στο πρόβλημα της χώρας δεν βρίσκεται σε μονοκομματικές αλήθειες ούτε σε αγωνιστικούς ανέξοδους παλιάς κοπής βερμπαλισμούς βρίσκεται στην ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων για εμβάθυνση της δημοκρατίας, στη σύνθεση και διαμόρφωση ενός «προγράμματος» που θα βγάλει το συντομότερο δυνατό διάστημα τη χώρα από το σκοτάδι της ύφεσης και που θα θέσει στην πρώτη γραμμή την στήριξη των ευρέων πλέον κοινωνικών στρωμάτων που έχουν βρεθεί στη σκοτεινή πλευρά της απόλυτης φτώχειας, της ασύνορης ανέχειας και της απώλειας κάθε ελπίδας.

Στοχοπροσήλωση και διαμάχη μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

Στοχοπροσήλωση και διαμάχη μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

Η ανάγκη αποτελεσματικότητας αλλά και συνοχής της κοινωνίας επιβάλλει συντονισμό και διοίκηση. Σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία ισχύει από παλιά  ο νόμος της επικράτησης των ισχυρότερων.  Έτσι κάποιοι (οι λίγοι) διοικούν και άλλοι (οι πολλοί) διοικούνται. Και για να έχει ευστάθεια αυτή η διάκριση θεσπίζονται νόμοι και παραχωρούνται στους διοικούμενους διάφορες εγγυήσεις, όπως η ασφάλεια, το επίπεδο διαβίωσης, η δικαιοσύνη, το κοινωνικό κράτος, τα εργασιακά δικαιώματα κλπ. Όμως, αυτός ο «ντε και καλά» διαχωρισμός, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ματαιοδοξία και απληστία, επισωρεύει με τον καιρό στρεβλώσεις και αδικίες. Οι πιο δυναμικές ομάδες αποκτούν προνόμια. Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Έτσι λοιπόν τα συμφέροντα της κάθε κοινωνικής τάξης γίνονται “ιδεολογία”, ως μέσο κοινής έκφρασης αλλά και καθοδήγησης των μελών της. Επικρατεί γενικά η άποψη ότι η κοινωνική θέση του καθενός μας προσδιορίζεται ιεραρχικά με βάση την οικονομική του ισχύ, το είδος του επαγγέλματος  και τις πιστοποιημένες γνώσεις του. Εκτιμώ όμως ότι το πιο καθοριστικό στοιχείο κατάταξης  στην κοινωνική ιεραρχία είναι η διάκριση ανάμεσα σε διοικούντες και διοικούμενους.  Η καθεμιά από τις δύο ομάδες διεκδικεί για τον εαυτό της το μέγιστο δυνατό μερίδιο δικαιωμάτων αλλά και χρημάτων, ανεξάρτητα από το είδος και την πολιτική απόχρωση του πολιτεύματος (δημοκρατικό, δικτατορικό, δεξιό, αριστερό ή άλλο).

Πηγαίνοντας προς εκλογές αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια.

                       

                         

Πηγαίνοντας προς εκλογές αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών

 για τα  Υπηρεσιακά Συμβούλια.

Η εκπαίδευση στη χώρα μας πάντα αποτελεί προτεραιότητα προεκλογικά. Μετά η προτεραιότητα ξεχνιέται. Η εκπαίδευση πάντα μεταρρυθμίζεται και πάντα αρρύθμιστη παραμένει κάνοντας πειραματισμούς στα εκπαιδευτικά συστήματα. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν αλλά ο κάθε εργαζόμενος διαθέτει σημαντικό μέρος από το μισθό του για φροντιστήρια. Η παιδεία εκτιμώ είναι δημόσιο αγαθό και η πολιτεία έχει υποχρέωση να την παρέχει δωρεάν σ’ όλους, όσους το θελήσουν.

Σε άγονη γραμμή ταξίδευε κάποτε στο χώρο της εκπαίδευσης η αξιοκρατία και η αντικειμενικότητα. Το ρουσφέτι βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και ζούσε το μεγαλείο του. Η οικονομική κρίση (έλλειψη θέσεων εργασίας) μπορεί να θεωρηθεί ότι έκανε και ένα καλό. Ξεθεμελίωσε το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία.

Η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα πρόσφατα έκαναν την επίσκεψή τους στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο χώρος της εκπαίδευσης πάντα αποτελούσε τον εύκολο «αντίπαλο» όταν ξεσπούσε μια κρίση. Πάντα ο κλάδος των εκπαιδευτικών είχε πολλά θύματα σε περιόδους κρίσης.  Αυτό όμως συνέβαινε γιατί πάντα στο χώρο της εκπαίδευσης συνδικαλιστικά υπήρχε μια εσωστρέφεια που δεν άφηνε την διεκδίκηση ενωμένη να φθάσει στον προορισμό της. Υπήρχε αυτή η συνδικαλιστική παραταξιακή φαγωμάρα που έβλεπε το δέντρο και δεν έβλεπε το δάσος. Κυρίαρχος στόχος κάθε παράταξης ήταν να βγάλει την ουρά της απέξω και να ενοχοποιήσει τις άλλες .

Ο συνδικαλισμός αλληθωρίζοντας ψηφοθηρικά πάντα έδινε δίκιο στα αιτήματα των εργαζομένων. Πάντα οι αιρετοί διεκδικούσαν προνόμια για φίλους και παραταξιακούς συντρόφους και πολλές φορές εκτελώνιζαν αδικία και εμπάθεια. Χιλιάδες ήταν αυτοί οι εκπαιδευτικοί που απολάμβαναν αποσπάσεις και βολέματα υπό την «ευλογία» των υπηρεσιακών συμβουλίων και των συνδικαλιστών.

Ποτέ δεν αμείφθηκε η παραγωγικότητα, η αξιοπρέπεια και η εργατικότητα των εκπαιδευτικών, απεναντίας η ομοσπονδία μας ήταν πάντα ταμπουρωμένη πίσω από την πρόταση που έλεγε όχι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, προστατεύοντας πολλές φορές τους λουφαδόρους, αγνοώντας την πλειοψηφία του κλάδου που επιτελούσε και επιτελεί με αξιοπρέπεια και εργατικότητα το καθήκον της.

Ποτέ η ΟΛΜΕ δεν εκμεταλλεύτηκε αγωνιστικά το πληθυσμιακό πλεονέκτημα του κλάδου, αλλά πάντα αριστερόστροφα κατέβαινε στη διεκδίκηση χωρίς συνοχή, κουράζοντας τον κλάδο με τις ανούσιες 24-ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που πολλές φορές τα ποσοστά συμμετοχής  τους έφθαναν στο εξευτελιστικό 15% .

Η ΟΛΜΕ (Καθηγητές) αντί να κατεβαίνει σε απεργίες μαζί με την ΔΟΕ (Δάσκαλοι) βάζοντας ως αιτήματα καθαρά εργασιακά εκπαιδευτικά ζητήματα, γινόταν συνοδοιπόρος στις απεργιακές κινητοποιήσεις με την ΑΔΕΔΥ. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί πορεύονταν μαζί στη  διεκδίκηση με άλλους κλάδους που απολάμβαναν με λιγότερα προσόντα μισθούς πολλές φορές σχεδόν διπλάσιους από τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Έτσι οι εκπαιδευτικοί γίνονταν ασπίδα προστασίας των κεκτημένων άλλων ακριβοπληρωμένων εργασιακών κλάδων.  Αυτό κατά ένα λόγο γινόταν γιατί οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και ΔΟΕ έβλεπαν ως προαγωγή την συνδικαλιστική τους μεταπήδηση στο Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ.

Κατά την περσινή σχολική χρονιά η Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επέβαλε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες. Ως αντεπιχείρημα η ΟΛΜΕ τότε θα έπρεπε να απαιτήσει τμήματα μαθητών σε όλα τα σχολεία μέχρι 20 μαθητές, καθώς και δημιουργία κατάλληλων υποδομών στα σχολεία για τους εκπαιδευτικούς όπου εκεί θα προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, θα προετοιμάζουν και θα διορθώνουν τα διαγωνίσματά τους καθώς επίσης θα δέχονται και τους γονείς των μαθητών για ενημέρωση. Εκεί οι εκπαιδευτικοί θα πραγματοποιούσαν τη δουλειά που μέχρι σήμερα παίρνουν και κάνουν στο σπίτι. Όλα αυτά απαιτούν συγκεκριμένους χώρους με εποπτικά μέσα και υποδομές όπως συμβαίνει σε προηγμένα σε θέματα εκπαίδευσης κράτη, τα οποία εμείς ως κράτος δεν είμαστε ικανοί ούτε να τα αντιγράψουμε. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να  απαλλαγεί από εργασίες γραμματειακής υποστήριξης και ευημεριών και να ασχολείται  απερίσπαστος στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα.

Στο σημείο αυτό θα αναφέρω ένα από τα προβλήματα του εκπαιδευτικού χώρου. Ένας Δ/ντής  μιας  μικρής σχολικής μονάδας π.χ. 7 τμημάτων ενός Λυκείου 150 μαθητών κάνει 7 ώρες μάθημα,  δεν έχει κανένα υποδιευθυντή, κανένα άτομο με μειωμένο ωράριο που να τον βοηθά στη γραμματειακή υποστήριξη του σχολείου του.  Ένας Δ/ντής μιας  μεγάλης σχολικής μονάδας π.χ. 13 τμημάτων ενός Λυκείου 300 μαθητών κάνει 2 ώρες μάθημα, έχει 2 υποδιευθυντές (με μειωμένο ωράριο, αποζημίωση, και μετρήσιμα μόρια), γραμματέα ή άτομα με μειωμένο   ωράριο  που τον βοηθούν στη γραμματειακή υποστήριξη του σχολείου.

Εκτιμώ ότι εδώ υπάρχει αδικία . Κατά τη γνώμη μου αφού ο δεύτερος  Δ/ντης απολαμβάνει όλης αυτής της γραμματειακής υποστήριξης, καλό θα είναι να μην υπάρχει καμία διάκριση στο ωράριο. Θεωρώ ότι ο Δ/ντης  δεν πρέπει να κάνει μάθημα ή να κάνει το πολύ 2 ώρες.

Πλην ελαχίστων περιπτώσεων ποτέ δεν είδαμε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με διάθεση διαλόγου και ικανοποίηση αιτημάτων εκπαιδευτικών. Αυτό συμβαίνει διότι αυτοί που καταλαμβάνουν τις διευθυντικές θέσεις στελεχών, πολλοί εξ αυτών αν και ήταν πρώην συνδικαλιστές γίνονται «βασιλικότεροι του βασιλέως». Έτσι ο εκπαιδευτικός χώρος αν και είναι  ο μοναδικός εργασιακός κλάδος που το 100% είναι πτυχιούχοι,  έχει καταντήσει ο φτωχός συγγενής του δημόσιου τομέα.

Εκτιμώ ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα  δίνει περπατησιά έκφρασης στον καθένα μας. Κάθε υπερβολή δημιουργεί ένα ελάττωμα αλλά και κάθε ελάττωμα μια υπερβολή. Δεν θέλω όμως να συνεργήσω στη δημιουργία αυτής της ζύμης. Οι άνθρωποι πολλές φορές σκοντάφτουν πάνω σε ψεύδη και ανακρίβειες. Μετά καλό είναι να σηκώνονται και να συνεχίζουν το δρόμο τους προβληματισμένοι. Αν έρθουν τα δύσκολα τότε κάποιοι είμαι σίγουρος ότι χτυπώντας «πισωπεταλιά» θα τρέξουν να κρυφτούν.

Ο κλάδος ενόψει εκλογών πρέπει να επαναπροσδιοριστεί αγωνιστικά και διεκδικητικά αφού πρώτα βάλλει πολλές κόκκινες γραμμές. Θα πρέπει να δει ως συγκριτικό πλεονέκτημα το πληθυσμιακό του μέγεθος με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα υπάρξει συναίνεση και συνοχή στην όποια διεκδίκηση. Επίσης από τον συνδικαλισμό θα πρέπει να απομακρυνθούν τα  άτομα που ταυτόχρονα με τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα, τους έχουν ανατεθεί και άλλοι κομματικοί ρόλοι.

Τελειώνοντας θα θέσω τρία ερωτήματα:

·        Μπορεί το σχολείο να γίνει ελκυστικό και ενδιαφέρον;

·        Μπορεί η μάθηση να αποκτήσει γεύση και η διδασκαλία ουσία;

·        Μπορεί ο δάσκαλος να γίνει συνοδοιπόρος του μαθητή στο ταξίδι της γνώσης;

ΥΓ.1 Η μάνα μας έχει καταλήξει  σε μια συνταγή και φτιάχνει τα κουλούρια της και είναι νόστιμα. Τόσοι Υπουργοί Παιδείας, τόσα χρόνια δεν μπορούν να βρουν τη συνταγή για να φτιάξουν την εκπαίδευση;

ΥΓ.2  Στη Φινλανδία οι μαθητές είναι χαρούμενοι όταν μετά τις διακοπές επιστρέφουν στο σχολείο. Στην Ελλάδα απεναντίας οι μαθητές είναι χαρούμενοι όταν κλείνουν τα σχολεία.

ΥΓ.3 Στη Φινλανδία, ο γιος του Πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Εδώ έχουμε σχολεία που στάζουν νερά και οι μαθητές το χειμώνα κρυώνουν. Εδώ έχουμε σχολεία που οι Δ/ντές τσιγκουνεύονται τις φωτοτυπίες. Εδώ έχουμε σχολεία όπου κάποιους μαθητές τους μεταφέρουν τα στρατιωτικά λεωφορεία και κάποιοι άλλοι μαθητές φεύγουν βρέχοντας απ’ το σχολείο.

                                                                           Θεόδωρος Σταυριανόπουλος

                        Μαθηματικός - Δ/ντής  2^ου Λυκείου Καλαμάτας