Θόδωρος Σταυριανόπουλος

Αλλουβρόχηδες στην εκπαίδευση υπήρχαν και υπάρχουν σε όλα τα πόστα.

Η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα πρόσφατα έκαναν την επισκεψή τους στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο χώρος της εκπαίδευσης πάντα αποτελούσε τον εύκολο «αντίπαλο» όταν ξεσπούσε μια κρίση. Πάντα ο κλάδος των εκπαιδευτικών είχε πολλά θύματα σε περιόδους κρίσης. Αυτό όμως συνέβαινε γιατί πάντα στο χώρο της εκπαίδευσης συνδικαλιστικά υπήρχε μια εσωστρέφεια που δεν άφηνε την διεκδίκηση ενωμένη να φθάσει στον προορισμό της. Υπήρχε αυτή η συνδικαλιστική παραταξιακή φαγωμάρα που έβλεπε το δέντρο και δεν έβλεπε το δάσος. Αυτό προσωπικά το έχω βιώσει δύο φορές ως σύνεδρος σε συνέδρια της ΟΛΜΕ. Αυτό που παρατηρείς στο χώρο που εξελίσσεται το συνέδριο είναι

να μοιάζει ο χώρος με εμπόλεμη ζώνη που στο τέλος αφήνει πίσω του καμένη γη. Πάντα σε πλεόνασμα ήταν η έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των παρατάξεων. Κυρίαρχος στόχος κάθε παράταξης ήταν να βγάλει την ουρά της απέξω και να ενοχοποιήσει τις άλλες . Η συναίνεση και η διαπαραταξιακή συνοχή ήταν πάντα απούσες.

Ο συνδικαλισμός αλληθωρίζοντας ψηφοθηρικά πάντα έδινε δίκιο στα αιτήματα των εργαζομένων. Πάντα διεκδικούσε προνόμια για κολλητούς και φίλους. Ποτέ δεν αντιπαρατάθηκε σε προνόμια, που αφορούσαν και που τα απολάμβαναν ολίγοι εκλεκτοί. Χιλιάδες ήταν αυτοί οι εκπαιδευτικοί που απολάμβαναν αποσπάσεις και βολέματα υπό την «ευλογία» των υπηρεσιακών συμβουλίων και των συνδικαλιστών.

Ποτέ δεν αμείφτηκε η παραγωγικότητα, η αξιοπρέπεια και η εργατικότητα των εκπαιδευτικών, απεναντίας η ομοσπονδία μας ήταν πάντα ταμπουρωμένη πίσω από την πρόταση που έλεγε όχι στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, προστατεύοντας πολλές φορές τους λουφαδόρους, αγνοώντας την πλειοψηφία του κλάδου που επιτελούσε και επιτελεί με αξιοπρέπεια και εργατικότητα το καθήκον τους.

Ποτέ η ΟΛΜΕ δεν εκμεταλλεύτηκε αγωνιστικά το πληθυσμιακό πλεονέκτημα του κλάδου, αλλά πάντα κατέβαινε στη διεκδίκηση χωρίς συνοχή, κουράζοντας τον κλάδο με τις ανούσιες 24-ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, φθάνοντας σε εξευτελιστικά ποσοστά συμμετοχής της τάξης του 20% τις απεργίες.

Η ΟΛΜΕ (Καθηγητές) αντί να κατεβαίνει σε απεργίες μαζί με την ΔΟΕ (Δάσκαλοι) βάζοντας ως αιτήματα καθαρά εργασιακά εκπαιδευτικά ζητήματα, γινόταν συνοδοιπόρος στις απεργιακές κινητοποιήσεις με την ΑΔΕΔΥ. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί πορεύονταν στην διεκδίκηση με άλλους κλάδους που απολάμβαναν με λιγότερα προσόντα μισθούς τουλάχιστον διπλάσιους από τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Έτσι οι εκπαιδευτικοί γίνονταν ασπίδα προστασίας των κεκτημένων άλλων ακριβοπληρωμένων εργασιακών κλάδων. Αυτό κατά ένα λόγο γινόταν γιατί οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και ΔΟΕ έβλεπαν ως προαγωγή την συνδικαλιστική τους μεταπήδηση και πορεία στο Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ. Η ΑΔΕΔΥ στην πρόσφατη επιστράτευση των εκπαιδευτικών δεν στάθηκε αλληλέγγυα, απεναντίας καταδίκασε τη στάση των εκπαιδευτικών. Μία επιστράτευση η οποία έγινε με απαράδεκτο τρόπο, διότι πραγματοποιήθηκε χωρίς οι εκπαιδευτικοί να έχουν αποφασίσει απεργία, αλλά έγινε υπό την υποψία πραγματοποίησης απεργίας!

Πρόσφατα η Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επέβαλε αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες και συζητιέται η εφαρμογή του ωραρίου στα σχολεία 8π.μ.-14μ.μ..Ως αντεπιχείρημα η ΟΛΜΕ θα έπρεπε να απαιτήσει τμήματα μαθητών σε όλα τα σχολεία μέχρι 20 μαθητές, καθώς και δημιουργία κατάλληλων υποδομών στα σχολεία για τους εκπαιδευτικούς όπου εκεί θα προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, θα προετοιμάζουν και θα διορθώνουν τα διαγωνίσματά τους καθώς επίσης θα δέχονται και τους γονείς των μαθητών για ενημέρωση. Όλα αυτά απαιτούν συγκεκριμένους χώρους με εποπτικά μέσα και υποδομές όπως συμβαίνει σε προηγμένα σε θέματα εκπαίδευσης κράτη, τα οποία εμείς ως κράτος δεν είμαστε ικανοί ούτε να τα αντιγράψουμε. Με τέτοιες προτάσεις οι εκπαιδευτικοί θα αποχτήσουν κοινωνικούς εταίρους στις κινητοποιήσεις τους και θα έχουν και την συμπαράσταση των γονιών, που σήμερα θεωρούν κάποιους εκπαιδευτικούς ότι τους βάζουν χέρι στο πορτοφόλι τους.

Πλην ελαχίστων περιπτώσεων ποτέ δεν είδαμε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με διάθεση διαλόγου και ικανοποίηση αιτημάτων εκπαιδευτικών. Έτσι ο εκπαιδευτικός είχε καταντήσει ο φτωχός συγγενής του δημόσιου τομέα. Είναι ο μοναδικός εργασιακός κλάδος που το 100% είναι πτυχιούχοι, αλλά ποτέ αυτό δεν αποτέλεσε συγκριτικό πλεονέκτημα του κλάδου στην όποια διεκδίκηση.

Τελειώνοντας λέγω ότι ο κλάδος πρέπει να επαναπροσδιοριστεί αγωνιστικά και διεκδικητικά αφού πρώτα βάλει πολλές κόκκινες γραμμές. Θα πρέπει να δει ως συγκριτικό πλεονέκτημα το πληθυσμιακό του μέγεθος με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα υπάρξει συναίνεση και συνοχή στην όποια διεκδίκηση. Επίσης από τον συνδικαλισμό θα πρέπει να απομακρυνθούν άτομα που ταυτόχρονα με τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα, τους έχουν ανατεθεί και υψηλοί κεντρικοί κομματικοί ρόλοι.

ΥΓ.1 Η μάνα μας έχει καταλήξει σε μια συνταγή και φτιάχνει τα κουλούρια της. Τόσοι Υπουργοί Παιδείας, τόσα χρόνια δεν μπορούν να βρουν την συνταγή για να φτιάξουν την εκπαίδευση; Οι συνεχόμενες απόπειρες μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης έχουν κόστος. Για την ανούσια αυτή σπατάλη αυτών των πειραματισμών δεν πρέπει να λογοδοτούν οι Υπουργοί; Έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά για τις κατά καιρούς μεταρρυθμίσεις και μεταρρύθμιση δεν είδαμε ακόμα!

ΥΓ.2 Για αυτό το διαχρονικό «ράβε – ξήλωνε» στο χώρο της εκπαίδευσης δεν ευθύνεται ο εκπαιδευτικός αλλά οι εκάστοτε ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Ας αποφασίσουν οι ηγεσίες τη εκπαιδευτικό σύστημα θέλουν τελικά!