Φθάσαμε στην ανακοίνωση των βάσεων με φθίνουσα χρησιμότητα και χωρίς όραμα.

Φθάσαμε στην ανακοίνωση των βάσεων με φθίνουσα χρησιμότητα και χωρίς όραμα.

          Οι βάσεις των Πανεπιστημιακών τμημάτων ανακοινώθηκαν και οι υποψήφιοι έμαθαν αν και που περνούν. Το ερώτημα που γεννάτε είναι αν το άγχος τελειώνει εδώ. Κάποιοι θεωρούν ότι το άγχος τελείωσε και ότι  σκοπός ήταν ο υποψήφιος να περάσει σε μια Σχολή. Εκτιμώ ότι στις πιο πολλές περιπτώσεις το άγχος το επαγγελματικό ξεκινά με την εισαγωγή σε μια Σχολή. Σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος έχει δείξει ότι τυχεροί είναι αυτοί που δεν πέρασαν σε μια Σχολή και άνοιξαν τα φτερά τους για επαγγελματική αποκατάσταση αλλού. Σε πολλές περιπτώσεις η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο εγκλωβίζει και εφησυχάζει επικίνδυνα τους νέους.

         Αφού η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο δεν διασφαλίζει την επαγγελματική αποκατάσταση καλό είναι να δημιουργηθεί ένα σχολείο που να μην θυσιάζεται στο βωμό της προετοιμασίας και μόνο του μαθητή για την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο. Να δημιουργηθεί ένα σχολείο που θα αναδεικνύει τις δεξιότητες του μαθητή και που δεν θα εξαντλεί οικονομικά την οικογένεια πουλώντας το παραμύθι της «δωρεάν παιδείας». Να δημιουργηθεί ένα σχολικό περιβάλλον που δεν θα εξαντλεί τον μαθητή και που θα είναι ευχάριστο γι’ αυτόν. Αυτό το σχολείο πρέπει να παρακολουθεί από κοντά τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά παράλληλα να στηρίζεται στα ιδεώδη των ανθρώπινων δικαιωμάτων, του αλληλοσεβασμού και της δημοκρατίας.

      Έχουν χορτάσει τα αυτιά μας να ακούν περί εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της παιδείας. Στη χώρα μας, επιχειρείται κάθε φορά να αλλάξει η εκπαίδευση αλλάζοντας συνήθως το σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή το πολύ – πολύ αλλάζοντας βιβλία και αναλυτικά προγράμματα. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να αντιληφθεί δύο πράγματα. Πρώτον ότι «για να αλλάξεις την εκπαίδευση, πρέπει να αλλάξεις τον εκπαιδευτικό» και δεύτερον ότι οι Πανεπιστημιακές σχολές πρέπει να επαναπροσδιοριστούν σε σχέση με την αγορά εργασίας. Πολλά πανεπιστημιακά τμήματα πρέπει να καταργηθούν και να δημιουργηθούν άλλα πιο χρήσιμα και ως προς την νέα τεχνολογική εποχή αλλά λαμβάνοντας υπόψη και τις επαγγελματικές ανάγκες της χώρας μας.  Ένα πράγμα δεν έχουμε  αντιληφτεί  ότι η χώρα μας δεν πάσχει από πτυχιούχους. Ο αριθμός αυτών που εισάγονται κάθε χρόνο στα πανεπιστήμια είναι τεράστιος μπροστά στις ανάγκες της αγοράς. Έτσι καταντούν τα ΑΕΙ και κατά κύριο λόγο τα ΑΤΕΙ να βγάζουν στην αγορά εργασίας άνεργους πτυχιούχους. Εδώ χρήσιμο είναι να αναφέρουμε τον κακό επαγγελματικό προσανατολισμό και τον κακό προγραμματισμό που αφορά το τι πτυχιούχους χρειάζεται η αγορά εργασίας. Η χώρα μας και κατ’ επέκταση το Υπουργείο Παιδείας έπρεπε να έχει προσανατολίσει τις σπουδές της νεολαίας προς ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης. Γιατί μη γελιόμαστε όλοι γνωρίζουμε τη γεωγραφία της χώρας μας και που θα έπρεπε να έχει στραφεί η ανάπτυξη.

       Τόσα χρόνια οι ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας δεχόμενες πιέσεις εφάρμοζαν πολιτική μίσθωσης γκαρσονιέρας, δημιουργούσαν καινούργια Πανεπιστήμια και ΑΤΕΙ με μια στρεβλή εξακτίνωση σε όλη την ελληνική περιφέρεια. Έτσι φθάσαμε σήμερα να έχει γεμίσει η Ελλάδα απ’ άκρη σε άκρη Πανεπιστήμια και AΤΕΙ. Αυτό δημιούργησε εφησυχασμό και ικανοποίηση στην ελληνική οικογένεια ότι τα παιδιά της σπουδάζουν. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να αποφοιτά κάθε χρόνο απ’ τα Πανεπιστήμια τεράστιος αριθμός πτυχιούχων μη μπορώντας η αγορά να απορροφήσει αυτόν τον αριθμό. Η επιδείνωση της ανεργίας των πτυχιούχων φάνηκε έντονα στις δύσκολες μέρες της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας με αποτέλεσμα στρατιές πτυχιούχων να καταφεύγουν στο εξωτερικό για επαγγελματική αποκατάσταση.

        Τα ψεύτικα «ναι» της πολιτικής πρέπει να τελειώσουν. Ο πολίτης πρέπει να πεισθεί ότι υπάρχει και το όχι. Πρέπει με ορθολογισμό να επαναπροσδιορισθούν πολλά στην χώρα μας. Ο σχεδιασμός να γίνει λαμβάνοντας υπόψη του προτεραιότητες. Η αναβάθμιση της εκπαίδευσης αποτέλεσε προτεραιότητα στην κοροϊδία. Η χώρα μας διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν επιστημονικά, προσανατολίζοντας τις σπουδές προς τα εκεί. Η τουριστική βιομηχανία, η θάλασσα, η οικολογική γεωργία, ο πολιτισμός, το κλίμα και το υπέροχο φυσικό περιβάλλον έπρεπε να έχουν αποτελέσει την πλατφόρμα όπου επιχειρηματικά και μορφωτικά θα ακουμπούσαν οι σπουδές της σύγχρονης Ελλάδας.

ΥΓ. Δεν χάνουν όσοι υπόσχονται, χάνουν αυτοί που τους υπόσχονται. Όμως η κρίση δημιουργεί αγανάκτηση και η αγανάκτηση δημιουργεί δύναμη που κάποια στιγμή εκρήγνυται.