Γεννημένοι Υπουργοί δεν υπάρχουν, γεννημένοι Ι5 ίσως!

Γεννημένοι Υπουργοί δεν υπάρχουν, γεννημένοι  Ι₅  ίσως!

Το όλο εγχείρημα της διακυβέρνησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια καθίσταται πολιτικός γρίφος. Από τη μια το πολιτικό σύστημα αναπαύτηκε στους μηχανισμούς της πλειοψηφίας και κατέρρευσε αφού πρώτα έχασε τον αυτοσεβασμό του και από την άλλη η πολιτεία που μέμφεται την πολιτική πρέπει η ίδια να δώσει νέες δυνάμεις σ’ αυτήν. Ένα είναι σίγουρο ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις τελειώσανε, οι κυβερνήσεις ευρείας σύνθεσης έρχονται στο προσκήνιο και πρέπει το πολιτικό σύστημα να μάθει να συνεργάζεται. Τα κόμματα κρίνεται αναγκαίο να μάθουν να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Ο ελληνικός λαός ψήφισε μέσα σε ένα σκηνικό τεχνητής πόλωσης μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμώ ότι υπάρχουν πολλοί που ακόμα παρά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση μέσα σε διάστημα 40 ημερών δεν έλαβαν το μήνυμα των εκλογών. Αυτό είναι τυχαίο; Δε νομίζω! Ο καθένας σχετικά με το τι επιζητούσε ή και με το τι επιζητά ακόμα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα και τοποθετεί τον εαυτό του ή την παράταξή του στο πολιτικό γίγνεσθαι κατά το δοκούν. Όμως πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε φάση μετασχηματισμού με κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής συγκυρίας και μετεξέλιξης την ένταση και την έκταση της οικονομικής κρίσης, τις βαθιές κοινωνικές διεργασίες και ανακατατάξεις και τέλος το κλείσιμο του ιστορικού κύκλου μερικών εκ των υπαρχόντων κομμάτων. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι πολιτικό πρόσημο θα έχει ο πολιτικός μας χάρτης τα επόμενα χρόνια.

            Το πέρασμα στην επόμενη φάση θα είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο και δεν θα το λύσουν οι απανωτές εκλογές. Απαιτείται ένα σχέδιο που θα συνδυάζει την ανασυγκρότηση των θεσμών, τη ριζική δημοσιονομική εξυγίανση και την εκμετάλλευση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας. Η Ευρωζώνη έχει δίκιο να απαιτεί δημοσιονομική εξυγίανση. Δεν έχει δίκιο, όμως, να εμμένει δογματικά σε μια συνταγή η οποία, αποδεδειγμένα πια, αντί να γιατρεύει σκοτώνει τον ασθενή. Γι’ αυτό το κρισιμότερο ζήτημα δεν είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, αλλά η εθνική διαπραγματευτική ομάδα που θα επιδιώξει την καλύτερη δυνατή αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης 

Η πολιτική πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ως η τέχνη του εφικτού. Να υπόσχεται τόσα, όσα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι πολιτικοί πρέπει να πάψουν να λειτουργούν ως εκτελωνιστές της αθλιότητας να γυρίσουν σελίδα και να προσανατολίσουν τη στάση και συμπεριφορά τους στο μέλλον της διαφάνειας και της αξιοπρέπειας. Πρέπει να αντιληφθούν ότι η νεολαία ανασαίνει καμένο αέρα ζώντας σε μια κοινωνία καζίνο που τους δημιούργησε το πολιτικό σύστημα. Η Βουλή να γίνει Κιβωτός και κάνοντας το διάλογο εργαλείο συνεννόησης να ψάξει να βρει το κομμένο νήμα της ανάπτυξης και να το ενώσει. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα αυτήν τη στιγμή και όχι κάποιους που σκιαμαχούν θεωρώντας τους εαυτούς τους αναντικατάστατους υπουργούς επιμένοντας ότι μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν. Η γλυκιά γοητεία της παραπλάνησης… του ψηφοφόρου τέλειωσε. Τόσο αθώα, τόσο αφελώς, τόσο υπέροχα! Πρέπει να μπει τέλος στους Αλκιβιάδηδες της πολιτικής.

Τα κόμματα, που διαμορφώνουν την τέχνη τους για να προσελκύσουν και να πείσουν τους πολίτες για τη δική τους πολιτική πρόταση πρέπει να επινοήσουν τεχνικές και μεθόδους, ώστε ο λόγος τους να είναι αποτελεσματικός στην κομματική διαμάχη και στο σκληρό κομματικό ανταγωνισμό. Να πάψει ο βερμπαλισμός που χειραγωγεί πολύ εύκολα τις σκέψεις των … αθώων ψηφοφόρων. Εκτός αυτών έχω και μια άλλη παρατήρηση. Ο κόσμος συνηθίζει να ψηφίζει εκεί που διαμορφώνεται ένα ρεύμα, εκεί που επαγγέλλεται ένας εύκολος δρόμος και μια εύκολη λύση. Πρόκειται για τη γλυκιά αίσθηση της πλάνης. Πρόκειται για τον λαϊκίστικο βολονταρισμό των κομμάτων. Δυστυχώς και στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις επικράτησε μια μανιχαϊστική αντίληψη με μοναδικά επιχειρήματα «Μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «Ευρώπη ή όχι Ευρώπη» και «ευρώ ή δραχμή».  

Τελειώνοντας θα έλεγα ότι μετά την μεταπολίτευση πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού και τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα ήταν συνθήματα. Καιρός είναι πλέον σ’ αυτή τη χώρα να γίνουν οι δυνατές μεταρρυθμίσεις επιτυγχάνοντας έτσι την επανίδρυση του κράτους. Χορτάσαμε διαπιστώσεις σε αυτή την ανοριακή κοινωνία του λαϊκισμού  της διαπλοκής και του «δήθεν».

Υ.Γ.1  Κάποιοι στην αριστερά νομίζουν ότι είναι πλασμένοι μόνο για ακτιβισμό. Θεωρούν την

           καταγγελία ενδημική ιδιότητά τους. Επιλέγουν πάντα αυτόν τον εύκολο και ασφαλή ρόλο

           του καταγγέλλοντος. Θρησκευτικά το «ωσαννά»από το «σταύρωσον» απέχει 3 ημέρες.

            Πολιτικά δεν ξέρω πόσο απέχει.

Υ.Γ.2  Ελπίζω και εύχομαι να μην περάσουμε από το «λεφτά υπάρχουν» στο  «βοήθα Παναγιά

           μου…».
  Υ.Γ.3  Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησαν που το κόμμα τους έχασε τεράστιο ποσοστό από τη

            δύναμή του. Αυτό που επεδίωξαν ήταν δυστυχώς να διαμορφώσουν βιώσιμες λύσεις

            για τους εαυτούς τους.