Ρόμπερτ Μάντελ , Μαντέλης και μανταλάκια…!

Ρόμπερτ  Μάντελ  ,  Μαντέλης και μανταλάκια…!

Αφορμή να εκφράσω κάποιες σκέψεις, μου έδωσε δημοσίευμα του νομπελίστα οικονομολόγου Ρόμπερτ Μάντελ καθώς και οι επισημάνσεις από άλλο δημοσίευμα του Στίβ Χάνκε του πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς. Οι διαπρεπείς επιστήμονες δεν εμφανίζονται αισιόδοξοι από το πακέτο διάσωσης των 110 δισ Ευρώ. Τονίζουν ότι η Ελλάδα δεν είναι σίγουρο ότι θα αποφύγει την πτώχευση εάν δεν επαναδιαπραγματευθεί τα χρέη της και δεν τα αναδιαρθρώσει. Η Ελλάδα χωρίς ανάπτυξη και χωρίς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας  είναι καταδικασμένη.

Και εμείς εδώ δεν επιτρέπουμε στα κρουαζιερόπλοια να δέσουν στα λιμάνια, τρωγόμαστε για τον Καλλικράτη μιλώντας για κοπτοραπτική η Νέα Δημοκρατία και σηκώνοντας μπαϊράκι κάποιοι δήμαρχοι διεκδικώντας δημιουργία και άλλων δήμων. Ενώ κάποιοι άλλοι συναθροίζονται παρασκηνιακά προκειμένου να αποφασίσουν και να υποδείξουν τους επόμενους υποψηφίους δημάρχους και νομάρχες της αρεσκείας τους. Οι πολίτες είναι αδιάφοροι για το πόσοι δήμοι θα δημιουργηθούν στην Μεσσηνία και γενικότερα αυτό που τους απασχολεί είναι το μέλλον των παιδιών τους το μέλλον των επόμενων γενιών που είναι κατά μεγάλο μέρος υποθηκευμένο.

Απεραντολογίες ακούμε παντού για το ποιος φταίει για την οικονομική κρίση που δημιουργήθηκε. Όλοι ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Όλοι ξαφνικά ανακαλύψαμε το «φαινόμενο Μαντέλη». Μέχρι χθες δεν ξέραμε τίποτα για τους  χιλιάδες «μικροΜαντέληδες» που κυκλοφορούσαν δίπλα μας εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Γνωστά τα επαγγέλματα που δήθεν μας εξυπηρετούσαν με το αζημίωτο και που κάναμε τις δουλίτσες  μας με γρηγορόσημα, υγειόσημα και φοροδιαφεύγοντες. Μια λαϊκή φράση λέει «όποιος ανέχεται ενέχεται» και αυτό έκανε η πλειοψηφία τόσα χρόνια. Φρόντιζε την παρτούλα της και τη βόλεψή της. Έτρεχε στα γραφεία των βουλευτών για να τους παρακαλέσει να βολέψουν το σπλάχνο τους στο δημόσιο, να πάρουν τηλέφωνο για την παράβαση στην πολεοδομία, στην εφορία, στο τελωνείο, στο ΚΤΕΟ, στο νοσοκομείο, στην τροχαία και στο στρατό για την μετάθεση. Αν  ο Βουλευτής του αρνιόταν τότε του χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι απειλώντας τον ότι δεν θα ξαναδεί ψήφο αυτός και το κόμμα του.

Κανένας μέχρι χθες δεν γνώριζε για το χρέος και ότι ζούμε και παίρνουμε αυξήσεις με δανεικά. Κανένας μέχρι χθες δεν γνώριζε ότι έπαιρνε επίδομα παραγωγικότητας σ’ ένα δημόσιο τομέα αντιπαραγωγικό και υπερδιογκωμένο σε αριθμό υπαλλήλων.

Κανένας μέχρι χθες δεν γνώριζε αλλά ούτε και η επίσημη πολιτεία πόσους υπαλλήλους έχουμε. Μάθαμε, άκουσον ,άκουσον ότι η χώρα μας με πληθυσμό 10 εκατομμύρια κατοίκους έχει περίπου 1.000.000 μόνιμους υπαλλήλους και συμβασιούχους. Κανένας δεν γνώριζε ότι πολύ από τους διπλανούς, τους γνωστούς, τους φίλους  μας πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν ή θεωρούσαν την δουλειά τους ξεκούραση προκειμένου τις απογευματινές ώρες να ασχοληθούν «μαύρα» με το «κύριο επάγγελμά τους».

Όλοι μας ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι φταίνε οι πολιτικοί λες και εμείς δεν είμαστε μέρος του συστήματος. Ναι ρε αδελφέ τη μέγιστη ευθύνη την έχουν κάποιοι από τους πολιτικούς, αλλά εμείς τι κάναμε τόσα χρόνια , τώρα το ανακαλύψαμε; Δικά μας δημιουργήματα είναι. Τι περιμέναμε να φθάσει ο κόμπος στο χτένι, τι περιμέναμε να φθάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού; Το να αποποιούμαστε τις όποιες ευθύνες μας και με συμψηφισμούς να καταλήγουμε στο συμπέρασμα απόδοσης ευθυνών είναι το πιο εύκολο αλλά συγχρόνως και επικίνδυνο.

Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι διεκδικώντας διαχρονικά με συνδικαλιστικές-πολιτικές συντεχνίες ή όπως είπε ο Πρωθυπουργός έπαιρναν τα δωράκια τους προκειμένου κάποιοι κυβερνώντες να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο οδηγηθήκαμε σε πατρίκιους και πληβείους δημοσίους υπαλλήλους. Σε δημοσίους υπαλλήλους που ενώ έχουν ίδια τυπικά προσόντα και εργάζονται σε διαφορετικά Υπουργεία ή σε διαφορετικές υπηρεσίες να παίρνουν διπλάσια χρήματα οι μεν από τους δε. Κάποιοι σήμερα με μισθούς 2500-3000-4000 ευρώ λαϊκίζουν «αριστερίζοντας» ενδιαφερόμενοι δήθεν για τους αμειβόμενους των 600 και 700 ευρώ.

Επίσης κάποια «παλικάρια», επαγγελματίες συνδικαλιστές που ηγούνται σε τριτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία ενώ μαζεύουν ετησίως 150.000 ευρώ από μισθοδοσίες συμμετέχοντας σε 4-5 διοικητικά συμβούλια οργανισμών, αγωνιούν για την τύχη των φουκαράδων των 600 ευρώ.

Υ.Γ.1
          Η κοινωνία ζητά «αίμα». Πρέπει να σταματήσει η ατιμωρησία. Όσοι ζημίωσαν το δημόσιο να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Γιατί μόνο αν επανέλθει η τιμωρία στο δημόσιο βίο υπάρχει ελπίδα να σωθεί η αξιοπιστία της πολιτικής να σωθεί η πατρίδα να σώσουμε το μέλλον των παιδιών μας. Ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος έως και ο Υπουργός να αντιμετωπίζονται το ίδιο από την δικαιοσύνη.

           Υ.Γ.2

       Η κριτική μας δεν πρέπει να εξαντλείται στο ποιος φταίει. Πρέπει να σκεφτόμαστε και τι γίνεται την επόμενη μέρα. Το πιο εύκολο είναι να πούμε φταίνε οι πολιτικοί και η πολιτική και τελειώσαμε.

Υ.Γ.3

Και δανειζόμασταν, δανειζόμασταν όχι χρήμα, χρόνο δανειζόμασταν...και απλά ο χρόνος τέλειωσε. Κάποτε θα ερχόταν η ώρα… νομοτελειακό είναι.

                                                                              Δημοσιευμένο  το 2010