Πολυτεχνείο… 41 χρόνια μετά.

Πολυτεχνείο… 41 χρόνια μετά.

Σαράντα ένα  χρόνια μας χωρίζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη δικτατορία της 21^ης Απριλίου και τη χούντα των συνταγματαρχών.

Ήταν τότε μια από τις πιο μελανές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Ο ελληνικός λαός στερούνταν τα πιο βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και οι εργαζόμενοι υπέφεραν από τη στυγνή  εκμετάλλευση των κερδοσκόπων. Τα ξερονήσια και οι φυλακές ήταν γεμάτες με πολιτικούς κρατούμενους και αγωνιστές.

Στην Ασφάλεια και στη Στρατιωτική Αστυνομία, τη διαβόητη  ΕΣΑ, τα βασανιστήρια των αγωνιστών της ελευθερίας ήταν καθημερινή ρουτίνα. Χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές αντιμετώπιζαν τις θηριωδίες του φασισμού στα χέρια απάνθρωπων βασανιστών και κάποιοι από αυτούς έμειναν για πάντα ανάπηροι ή άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Ο πιο μακρύς, ο πιο αυθεντικός διάλογος

Ο πιο μακρύς, ο πιο αυθεντικός διάλογος

Robert Havell Snr, Governor’s House, St. Helena


Και ο πιο ανεκτίμητος  θησαυρός!

Του Νίκου Τσούλια

      Βαστάει περίπου όσο η ζωή μας, η ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι ο πιο στοχαστικός και ο πιο πολυσύνθετος διάλογος. Είναι ο πιο άγνωστος διάλογος. Οι ερωτήσεις του πολλαπλασιάζονται σαν διαδοχικές πυρηνικές αντιδράσεις, οι απαντήσεις του ακόμα πιο πολύ.

      Δεν έχει καθόλου σταματημό. Όσο ανασαίνουμε τόσο διαρκεί. Ακόμα και όταν χάνουμε τη συνείδησή μας στους χρόνους του ύπνου, αυτός συνεχίζει με τα υλικά του υποσυνείδητου. Δεν μας τον μαθαίνει κανένας. Από τότε που συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας αντιλαμβανόμαστε ένα διαρκές μουρμουρητό της σκέψης μας, που διαρκώς πηγαίνει απ’ εδώ και απ’ εκεί. Γιατί η σκέψη μας δεν έχει καθόλου σταματημό; Ποιος μπορεί να εξηγήσει την αέναη περιπλάνησή της;

      Είναι ο πιο βαθυστόχαστος διάλογος που μπορεί να επινοηθεί στην κοινότητα των ανθρώπων. Αυτόν χρησιμοποιούν οι λογοτέχνες και οι συγγραφείς και δημιουργούν κόσμους μακρινούς και φαντασιακούς, κόσμους χωρίς γήινες δεσμεύσεις και χρονικούς περιορισμούς και μας ταξιδεύουν σε άλλα σύμπαντα και σε άλλους χωροχρόνους.

Η μνήμη τρέφει το παρόν.

                                                             

Η μνήμη τρέφει το παρόν.

Αν θέλουμε σωστή επανίδρυση του κράτους  θα πρέπει η κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας να γίνει πλέον συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος. Με πολύ πειστικό τρόπο φαίνεται ότι έχει παρέλθει οριστικά το σχήμα των μονοκομματικών κυβερνήσεων στη χώρα μας. Ο συνδικαλισμός αλλά κυρίως το κομματικό σύστημα, όπως είχε δομηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αποτελούσε ένα σύστημα κλειστών ακροατηρίων, με την ανάπτυξη των μηχανισμών ως βασικών εργαλείων και με μοναδικό σκοπό την  ανέλιξη των στελεχών τους. Αυτό δεν βοήθησε να συμβεί η επανίδρυση ούτε στο κράτος, αλλά ούτε και στην κοινωνία.

Κατά τη γνώμη μου η λύση στο πρόβλημα της χώρας δεν βρίσκεται σε μονοκομματικές αλήθειες ούτε σε αγωνιστικούς ανέξοδους παλιάς κοπής βερμπαλισμούς βρίσκεται στην ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων για εμβάθυνση της δημοκρατίας, στη σύνθεση και διαμόρφωση ενός «προγράμματος» που θα βγάλει το συντομότερο δυνατό διάστημα τη χώρα από το σκοτάδι της ύφεσης και που θα θέσει στην πρώτη γραμμή την στήριξη των ευρέων πλέον κοινωνικών στρωμάτων που έχουν βρεθεί στη σκοτεινή πλευρά της απόλυτης φτώχειας, της ασύνορης ανέχειας και της απώλειας κάθε ελπίδας.